نحوه استناد به این صفحه: اسپیلمن، هوش مصنوعی. تاریخچه جراحی دهان. در: دایره المعارف مصور تاریخ دندانپزشکی. 2023. https://
امروزه یک جراح دهان از تکنیک‌های پیچیده‌ای استفاده می‌کند که شامل کشیدن، جراحی‌های دندان آلوئول، آسیب‌شناسی بافت نرم و سخت و جراحی‌های اصلاحی ارتوگناتیک می‌شود. تاریخچه جراحی دهان را باید به دو بخش کشیدن و هر کاری که امروزه جراح انجام می دهد، تفکیک کرد. کشیدن دندان در درجه اول حوزه کشوهای دندان و آرایشگران از قرن یازدهم بود. جراحی شامل شرایط پیچیده تر، از جمله تروما، کار افراد متخصص تر، مانند جراحان آرایشگر یا جراحان بود. جراحی سر و گردن، عمدتاً به دلیل ضربه، قبل از کشیدن دندان انجام می شود. در حالی که شواهد استخراج به قرن اول روم برمی گردد، جراحی تروما به اواسط هزاره دوم قبل از میلاد باز می گردد.
پاپیروس ادوین اسمیت، یکی از قدیمی‌ترین مجموعه‌های مداخلات جراحی، مربوط به 1500 سال قبل از میلاد مسیح است که 48 مورد تروما را توصیف می‌کند، 27 مورد را که به ترومای سر، فک پایین، گوش و لب مربوط می‌شوند و شش مورد دیگر در مورد ترومای این آسیب‌دیدگی گزارش شده است. گلو و گردن (1). در مجموع، 33 مورد از 48 مورد تروما، تقریبا 70 درصد مربوط به جراحی سر و گردن است. پاپیروس ادوین اسمیت اولین کتاب درسی جراحی سر و گردن است.
کشیدن دندان در چین باستان بر اساس کتاب درسی پزشکی امپراتور زرد، نی چینگ در اوایل هزاره اول قبل از میلاد انجام می شد .
در دوران باستان، به جراحی به عنوان شاخه ای جداگانه از پزشکی نگاه می شد. حتی در زمان بقراط، برداشتن سنگ برای پزشکان تابو تلقی می‌شد، همانطور که در سوگند بقراط تصریح شده بود (” من سنگ را نمی‌برم، حتی برای بیمارانی که بیماری در آنها آشکار است. این عمل را به انجام تمرین‌کنندگان واگذار می‌کند .»
جدایی رسمی بین پزشکان و جراحان با فرمان پاپ در سال 1092 رخ داد، زمانی که سیریل دوم اسکندریه از آرایشگران دعوت کرد تا نیازهای آرایش موی کشیشان و راهبان را تضمین کند. در طول 120 سال بعد، دو پاپ دیگر (الکساندر سوم در سال 1163 و اینوسنتس سوم در سال 1215) قانون آرایشگرانی را که بر کوتاه کردن مو و سایر روش‌هایی که ممکن است شامل خونریزی باشد، نظارت می‌کنند، اعمال کردند. در واقع، این احکام، کشیش‌ها را از مشارکت در مداخلات جراحی که منجر به خونریزی می‌شد، منع می‌کرد ( کلیسا منفور از یک سانگوئن – کلیسا از خون وحشت دارد ) (3). جدایی پزشکان و جراحان در سال 1794 پایان یافت. مدرسه پزشکی پس از انقلاب که به تازگی سازماندهی شده بود در پاریس، Ecole de Santé ، پزشکی و جراحی را دوباره متحد کرد (4).
جدایی کشوهای دندان از آرایشگران به مراتب کمتر مشخص است. آرایشگران به کشیدن دندان ادامه دادند، حتی زمانی که عملکردهای تخصصی تری مانند قطع عضو، خون ریزی، زالو زدن یا حجامت اضافه شد. هم کشوهای دندان و هم جراحان آرایشگر عمل کشیدن دندان را انجام می‌دادند، که دومی در طول قرن‌ها منظم‌تر و منظم‌تر شد.
اولین کشیدن دندان در قرن چهارم قبل از میلاد، در زمان بقراط ثبت شد تا درد دندان را در زمانی که سایر مراحل کمتر تهاجمی نمی توانست کمک کند، درمان کند. فورسپس و موچین را یونانیان ریزگرا و رومیان vulsella می نامیدند (5). نام vulsella از نام صدف انگشتی، یک دوکفه ای در لاتین Vulsella vulsella گرفته شده است .
اگرچه فورسپس در دسترس بود (6)، اما حالت استخراج ترجیحی با دو انگشت بود. هنگامی که از فورسپس برای جلوگیری از شکستگی استفاده شد، ابتدا دندان های حفره شده با الیاف چوب و پرز یا سرب پر شدند (5). کورنلیوس سلسوس (25 قبل از میلاد تا 50 پس از میلاد)، یک پزشک رومی، روش‌هایی را برای شل کردن دندانهای پوسیدگی توصیف می‌کند تا بتوان آنها را به راحتی با انگشتان برداشت. او دو دستور غذا را توصیه می کند: دانه فلفل یا توت پیچک که در داخل حفره قرار داده می شود و یک دنبالچه پودر شده و مخلوط با رزین از درخت گز (تریگون یا پاستیناکا) (7). استفاده از انگشتان دست برای کشیدن دندان همچنین با یافتن انباری از دندانهای کشیده شده و عمیقا پوسیدگی در فاضلاب زیر مغازه‌ای در رومی فروم مناسب است. 86 دندان که تقریباً همگی دست نخورده بودند، احتمالاً از حداقل 50 نفر آمده بودند. ظاهر آنها نشان دهنده یک کشوی دندانی بسیار ماهر در فروم و یک تکنیک ملایم است (8).
با این وجود، همانطور که در یافته‌های گورهای یونانی و رومی نشان می‌دهد، از فورسپس استفاده شد. آنها توسط آهنگرها جعل شده اند و بر اساس طراحی ساده آنها به عنوان ابزاری جهانی برای همه دندان ها استفاده می شود. فورسپس در مدرسه اسکندریه قرن سوم نیز مورد استفاده قرار گرفت. این تکنیک تا اوایل قرون وسطی به خوبی زنده ماند. جالینوس، سلسوس، پزشکان اسلامی، و بعدها، دو شاولیاک و پارا، همگی استفاده از فورسپس را برای استخراج توصیف کردند.
شکل – دندان های کشیده شده در لوله تخلیه مغازه در روم فروم (براساس بکر، 2014) یافت شده است. یک قرن اول فورسپس رومی (گوشه سمت چپ بالا). این دندان ها به احتمال زیاد ابتدا با دست لق شده اند.
کشیدن انگشت منحصر به روم یا یونان نبود. در چین باستان و ژاپن نیز استفاده می شد (9) و هنوز 1000 سال بعد از آن استفاده می شود. ابولکاسیس (936-1013)، پزشک و جراح برجسته عرب قرطبه، در آخرین جلد کتاب التساریف 30 جلدی خود، روش و موقعیت گیری بیمار را برای کشیدن شرح می دهد. او در بخشی با عنوان: De extractione doloris dentium توصیه می کند: sedere infirmum inter manus tuas et caput eius in sinu tuo et rade molam et dentem. (ترجمه شده: (سر) بیمار را بین دستان خود قرار دهید، سر بیمار را در دامان خود قرار دهید و لثه اطراف دندان را شل کنید) (10).
Abulcasis، برای اولین بار، یک نمایش ابتدایی از فورسپس، آسانسور (دو تصویر بالا در زیر) و مجموعه ای از ابزارهای دیگر برای استخراج ارائه می دهد (11،12). علاوه بر این، پزشکان عرب قرن 9 و 10، از جمله ابولکاسیس، ابن سینا، و رازس، برداشتن رانولا با جراحی، تثبیت شکستگی فک پایین و سوزاندن دندان ها را توصیف و تصویر کردند.
دو تصویر برتر – فورسپس و لانست – Abulcasis (11.12). تصویر میانی – پلیکان، ابزار استخراج اولین بار در Chirurgia Magna اثر Guy de Chauliac ظاهر شد (13). Pelican – Pare, 1628, p.613.
پس از دوران طلایی طب عرب، شرح تکنیک های جراحی و فورسپس 250 سال بعد در آثار گی دو شاولیاک (1298-1368)، جراح قرن چهاردهمی در دانشگاه مونپلیه در خدمت پاپ در آوینیون، دوباره ظاهر شد. . اگرچه او چیزهای جدیدی به Abulcasis اضافه می کند، در سال 1363، Chauliac اولین کسی است که پلیکان را به عنوان گرفتگی حلقه ای در Chirurgia Magna توصیف می کند (13)، به تصویر سوم از بالا نگاه کنید. متن Chauliac فقط شامل یک بخش کوتاه در مورد جراحی دندان است و هیچ تصویر پلیکان تا نسخه 1585 در دسترس نبود (14). جالب توجه است که تصاویری که او به نمایش گذاشته است از کار آمبرویز پاره گرفته شده است که فقط ده سال قبل از آن منتشر شده است (15).
Ambroise Paré (1510? -1590)، یکی از بزرگترین جراحان رنسانس، یک آرایشگر مجرب در خدمت چهار پادشاه فرانسوی بود. او ابزارهای جدید جراحی، ابزارهای استخراج، انسداد شکاف کام، ترمیم ملایم زخم و تکنیک های بستن شریانی را طراحی کرد. کار زندگی او با عنوان Oeuvres (کارها) در سال 1575 منتشر شد. بخش های جراحی او بسیار پیچیده تر از بخش جایگزینی دندان است که به چند پاراگراف محدود می شود. برای درمان بی‌دندانی جزئی، او توصیه می‌کند که یک بلوک کوچک حکاکی شده از دندانهای ساخته شده از عاج، اسب آبی، استخوان والروس یا عاج ناروال را با استفاده از سیم یا نخ طلایی به دندانهای تکیه‌گاه همسایه متصل کنید. پاره به “کرم دندان” اعتقاد داشت ( Et pour faire mourire les vers, faut appliquer choses caustique, ausi pyrethre destrampe en vinaigre, ou theriaque dissout en messout: seront aussi appliquez ails, ou oignons, ou un’aloe – And to كرمها را بكشيد چيز سوزاننده، داغ، حل شده در سركه يا ترياك حل شده در همان، يا سير، پياز يا آلوئه را بماليد (16). او به عنوان یک جراح راحت تر بود. دندانپزشکی ترمیمی یا پروتز کمتر مورد توجه قرار گرفت.
سهم اصلی پره فقط ترکیب اطلاعات و گردآوری روش‌ها و ابزارهای جراحی نبود، بلکه تغییر در تکنیک‌های پانسمان زخم و بستن زخم نیز بود. پاره به دلیل تغییر روش سوزاندن روغن داغ که توسط پیشینیانش استفاده می شد به یک پانسمان زخم ملایم تر با مخلوطی از زرده تخم مرغ، روغن گل رز و سقز جراح ملایم لقب گرفت ( un digestif fait de jaune d’oeuf, huile rosat et terebenthine” )(16). این درمان بر اساس تصادفی بود که روغن داغ او در یکی از نبردها تمام شد. به طور مشابه، پاره از کوتریزاسیون با آهن داغ خونریزی شریانی چشم پوشی کرد. در عوض، او مجدداً لیگاتور را معرفی کرد (17).
تأثیر گای دو شولیاک و آمبرواز پاره در طول قرن ها احساس شد. به عنوان مثال، تصویر پلیکان، فورسپس و آسانسور در کار چندین جراح قرن 15-16 (جیوانی دارکولی (1412-1484)، والتر ریف (1500-1562)، یا ژاک گیمو (1550-1550) 1613)) از Chauliac و Paré کپی شده است.
با تمام پیشرفت‌هایی که در ابزارهای جراحی صورت گرفته است، استخراج هنوز هم به طور گسترده مورد نیاز است. آنها به عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته می شدند و اغلب به مراقبت از کشوهای دندانی با تحصیلات ضعیف ختم می شدند. بیماران همچنین به دلیل کمبود ماده بی حس کننده و احتمال آسیب جانبی، عفونت یا خونریزی سعی کردند از کشیدن دندان خودداری کنند. ملکه الیزابت اول (1533-1603) که در اثر مصرف بیش از حد شکر دندان های خود را خراب کرده بود، تنها پس از اینکه ایلمر، اسقف لندن، به کشوی دندان اجازه داد یکی از دندان هایش را بکشد، تحت عمل کشیدن دندان قرار گرفت تا ملکه اطمینان حاصل کند که درد قابل تحمل بود (18).
درست همانطور که پاره در قرن شانزدهم پیشرفت های فنی و مفهومی قابل توجهی داشت، یوهانس اسکلتتوس (1595-1645)، جراح آلمانی اهل اولم، در قرن هفدهم پیشرفت هایی داشت. در سال 1655، پسرش پس از مرگ، آثار Scultetus Armamentarium chirurgicum ( ابزار جراحی ) را منتشر کرد . Scultetus ابزارها را بهبود بخشید و توضیحات مفصلی از تکنیک‌های جدید جراحی، از جمله بسیاری از جراحی‌های سر و گردن ارائه کرد.
چندین جراح قرن 18 روی پیشرفت بیشتر ابزارها اثر گذاشتند. Rene Jacques Croissant de Garangeot (1688-1759)، جراح فرانسوی، در سال 1727 اثر مهمی را در مورد ابزار جراحی منتشر کرد: Nouveau traité des instrumens de chirurgie les utiles et de plusieurs nouvelles machines propres pour les medies ( مطالعه جدید در مورد بیماری ها). مفیدترین ابزار جراحی و چندین ابزار جدید مناسب برای بیماریهای استخوانی ) . جلد دوم این اثر شامل یک سری آسانسورهای دندانپزشکی به نام او Le clef de Garengeot است. این ابزار برای اولین بار شامل کاوشگر برای تشخیص حفره ها ( sonde ) و لانست برای حذف ساختارهای پوسیده می شود. تقریباً سی سال بعد، در سال 1754، هانری دو لکلوز Nouveaux elemens d’odontologie ( عناصر جدید دندانپزشکی ) را منتشر کرد که در آن آسانسور جراحی را توصیف کرد که نام او را یدک می‌کشد.
با بهبود تکنیک های جراحی سر، گردن و حفره دهان، کتاب های پزشکی که در قرن هجدهم در مورد جراحی عمومی منتشر شد شامل بخش هایی در مورد جراحی دهان بود. یکی از متن های مهم، نسخه 1739 Lorenz Heister’s Institutiones chirurgicae – سیستم عمومی جراحی (19) بود. یک لحظه مهم در تاریخ جراحی دهان، انتشار اولین متن آنسلم-برچیله ژوردین (1734-1816) Traites des maladies et des operationes reelement chirurgicale de la bouche ( مطالعه در مورد بیماری ها و عمل های جراحی مهم دهان ) در سال 1778 است. فقط به جراحی دندان آلوئولار اختصاص داده شده است. به طور مشابه برای قرن نوزدهم، کتاب « سیستم جراحی دهان برای جراحی ارتوگناتیک» اثر جیمز ادوارد گرتسون در سال 1869 بود، متنی که در نیمه دوم قرن نوزدهم بر آموزش جراحی دهان غالب بود. در همان سال، Garretson جراحی دهان را به عنوان یک تخصص، اولین رشته دندانپزشکی، تأسیس کرد (20).
با تمام پیشرفت‌های موجود در ابزار جراحی، در طول تاریخ ۲۵۰۰ ساله کشیدن دندان، کشیدن دندان تنها از چهار ابزار استفاده می‌کرد: فورسپس ، آسانسور ، کلید
برای هر یک از ابزارهای ذکر شده در بالا، می توان چندین پیشرفت فنی، پیشرفت ها و ابزارهایی را یافت که نام مخترع یا کشور خود را دارند. از خواننده دعوت می شود تا از نظرات عالی در مورد این موضوع استفاده کند (21). در حالی که طراحی اصلی ابزارهای توصیف شده در بالا از اصل کاربردی بودن و سهولت استفاده و حمل و نقل پیروی می کرد ، ایمنی و ویژگی از اواسط قرن نوزدهم مورد توجه طراحی ابزار قرار گرفت. تغییر قابل توجهی در سال 1825 زمانی که طرح های کوروش فی باعث بهبود فورسپس استخراج شد (22) رخ داد. تغییر پایدارتر در سال 1841 رخ داد، زمانی که جان تومز، “پدر جراحی دندان مدرن در بریتانیا” (1815-1895)، ابزارهای دقیق و تخصصی آناتومیک کشیدن را به طور قابل توجهی بهبود بخشید (23). در 150 سال گذشته، طراحی فورسپس و آسانسور نسبتاً ثابت مانده است.
کشیدن دندان تنها یکی از جنبه های جراحی دندان آلوئولار است. بخیه ها چیز دیگری است. تاریخچه بخیه های جراحی دهان با بخیه های جراحی عمومی یکسان است. اولین وسایل برای بخیه زدن، سوزن های استخوانی 60000 ساله (به تصویر سمت چپ، زیر مراجعه کنید) برای بخیه زدن پوست حیوانات بود (24).
شکل 1A. سوزن های استخوانی 60000 سال پیش استفاده می شد. 1B. سوزن رومی. مواد مورد استفاده برای نخ ها می تواند موی حیوانات، تاندون ها یا الیاف گیاهی باشد. (تصاویر در Wikimedia Commons، موزه تولوز (1A)، مجموعه Wellcome (1B).
پاپیروس ادوین اسمیت، از cc. 1600 قبل از میلاد، یک متن جراحی به طول 15 فوت، 48 مورد تروما، از جمله پنج مورد به سر، گردن و صورت را که نیاز به بسته شدن زخم داشتند، توصیف کرد (#10، 14، 23، 26، و 28). در متن دقیق ترجمه شده در سال 1930 آمده است: ” باید با دوخت برای او زخم را بکشید “. پاپیروس ادوین اسمیت از نماد “ydr” استفاده می کند که به عنوان دوخت به هم تعبیر می شود . (25) (شکل سمت راست). در مصر باستان، بخیه‌هایی در اجسادی یافت می‌شد که پس از ضربه مومیایی یا درمان می‌شدند. در هر دو مورد، مصریان از الیاف گیاهی، مو، تاندون یا نخ های پشمی برای بخیه استفاده می کردند.
در هزاره اول پیش از میلاد (حدود 600 پیش از میلاد)، متن باستانی هندی سوسراتا سامهیتا ، استفاده از چنگال/ انبر مورچه غول پیکر ( Eciton bruchelli ) را برای نگه داشتن لبه های زخم در کنار هم توصیف می کند (26). مورچه غول پیکر 3-12 میلی متر طول دارد و فک پایین هر کدام حدود 1-2 میلی متر است. هنگامی که مورچه زنده دو طرف زخم را گاز گرفت، سر مورچه را جدا کردند و لبه ها را به هم چسباندند (27). Susrata Samhita همچنین رشته های کمانی ساخته شده از روده گوسفند را در بسته شدن زخم توصیف می کند (26). از روده گوسفند برای سازهای زهی استفاده می شد. یکی از این سازهای 3 سیمی که از کلمه ولزی به معنی “کمانچه” گرفته شده است “کیتگوت یا سیم کیت” نام داشت که ظاهراً کلمه کتگوت از آن گرفته شده است.
در یونان و روم باستان، که اولین بار جالینوس به آن اشاره کرد، فیبولاها ، مشابه سنجاق‌های ایمنی ما، در دو لبه زخم قرار می‌گرفتند و الیاف گیاهی یا روده حیوانی به شکل هشت در اطراف لبه‌های بیرون زده نازک نی رد می‌شدند. زخم با هم جالینوس، پزشک چندین امپراتور و بسیاری از گلادیاتورها، از رشته های کمانی از نوع کتگوت برای بخیه زدن تاندون های مبارزان مجروح استفاده کرد. پزشکان عرب اوایل قرون وسطی نیز از چنین تکنیک هایی برای پارگی بافت یا توقف خونریزی استفاده می کردند. کوتریزاسیون آهن داغ به همان اندازه برای هموستاز استفاده شد. Ambroise Paré، آرایشگر فرانسوی، با استفاده از ابریشم (28) به جای کوتریزاسیون دردناک‌تر با روغن داغ، لیگاتور را دوباره کشف کرد. علاوه بر این، روش پانسمان زخم او ملایم بود. این شامل زرده تخم مرغ، روغن گل رز و روغن سقز بود. باعث بهبود بهتر زخم شد.
همراه با روده حیوانات، سیم های طلایی نیز برای بخیه های قرون وسطایی استفاده می شد. همانطور که جراحی صورت و دهان از جراحی عمومی تکامل یافت، تکنیک‌های بخیه‌ای که در جراحی عمومی استفاده می‌شد راه خود را به جراحی دندان آلوئولار نیز باز کرد.
با معرفی جراحی آسپتیک در سال 1867، لیستر مواد بخیه خود را با مواد شیمیایی درمان کرد. او کتگوت کربولیک را توصیه کرد . در سال 1906، ید عامل ضدعفونی کننده بهتری برای بخیه ها بود. با این حال، تولید انبوه در سال 1887 آغاز شد، زمانی که جانسون و جانسون بخیه‌های استریل، گاز و پانسمان زخم را معرفی کردند.
در قرن نوزدهم، فیلیپ سینگ فیزیک، پزشک آمریکایی، اهمیت جذب مواد بخیه را برجسته کرد و بخیه های کرومی را رایج کرد. در همین حال، سیم نقره ای توسط جیمز ماریون سیمز برای بستن بافت تحت کشش معرفی شد. بخیه های نقره ای راحت تر استریل می شدند اما بستن آن ها دشوارتر بود. در دهه 1930، مواد مصنوعی و غیر قابل جذب بخیه در دسترس قرار گرفت. اولین بخیه مصنوعی از پلی وینیل الکل ساخته شد و سپس نخ های پلی استر و پلی گلیکولیک اسید در دهه های 1950 و 1960 ساخته شد. با شروع در دهه 1960، شرکت Ethicon عقیم سازی با تابش را معرفی کرد (29).
در سال 1974 بخیه های غیر قابل جذب با نخ های مصنوعی قابل جذب جایگزین شدند. آنها الگوهای بافتنی پیچیده ای برای افزایش قدرت خود داشتند. پیشرفت‌های اضافی در بخیه‌ها، الزامات تخصصی خاص را در نظر گرفت. جراحی عروق، شکم، پوست یا چشم، همگی پیشرفت‌های خاصی را در قابلیت جذب، استحکام و دید اسکار پس از جراحی ایجاد کرده‌اند.
در سال 1998، چسب های پوستی برای اولین بار شروع به کار کردند. آنها از سیانواکریلات برای چسباندن لبه های زخم بدون نیاز به بخیه استفاده کردند. باندهای چسب سریع، کارآمد و کاهش عفونت زخم پس از جراحی بودند. آخرین تکامل در بستن زخم حتی از بخیه استفاده نمی کند. آنها وسایلی برای بستن زخم هستند که بافت را در نقاط مختلف با استفاده از یک حلقه مصنوعی خاردار در جای خود نگه می دارند.
تقریباً به اندازه کشیدن دندان، کاشت ایمپلنت دندان یکی از اصلی ترین موارد اساسی در روش های معمول جراح دهان است. تاریخچه ایمپلنت شامل چندین جنبه است: خود روش، تکامل مواد مورد استفاده برای ایمپلنت، و محل و انواع ایمپلنت ها، از جمله کاشت مجدد دندان و پیوند.
پیوند و کاشت مجدد دندان از قرن 16 تا اوایل قرن 19 با درجات مختلف موفقیت مورد استفاده قرار گرفت. امبرواز پاره، پیر فوچارد، لوئیس فلوری لکلوز، و جان هانتر، به نام چند نفر، همه آن را تبلیغ کردند. ادبیات دوره برخی از موارد موفقیت‌آمیز را توصیف می‌کند، به‌ویژه اگر دندان‌ها در صورت وجود خون کافی، زودتر قرار داده شوند، و اگر ترومای جراحی، آسیب بافتی، عفونت‌های موضعی و تحرک پس از جراحی به حداقل ممکن برسد. تنها می توان حدس زد که بدون دقت علمی امروزی، تنها موارد موفق آن را در درجه اول به متون منتشر شده تبدیل کردند. بنابراین، میزان موفقیت پیوند و کاشت مجدد در آن زمان به سختی قابل سنجش است. با این حال، با ظهور جایگزین‌های موفق‌تر در قرن بیستم، آنها برای ایمپلنت‌های قابل پیش‌بینی‌تر و با پشتوانه علمی‌تر کنار گذاشته شدند.
برای محدوده این بخش، تاریخچه فقط به ایمپلنت دندان مصنوعی محدود می شود. اولین ایمپلنت اندوس (آلوپلاست) در سال 1931 توسط دکتر فردریک ویلسون و دوروتی پوپنو که در کاوش‌های مایاها در Playa de los Muertos در هندوراس شرکت داشتند، کشف شد. این زوج یک فک پایین با سه آلوپلاست صدف دریایی به شکل گوه پیدا کردند که در حفره های سه دندان ثنایای یک زن جوان قرار گرفته بود. قدمت فک پایین مربوط به قرن هشتم میلادی است. رسوبات استخوانی در اطراف ایمپلنت‌ها که بعداً توسط آمادئو بابیو ایتالیایی شناسایی شد، نشان داد که آلوپلاست‌ها در زمانی که آزمودنی هنوز زنده بود انجام شده است (30). نوع پوسته مورد استفاده برای این آلوپلاست ها ممکن است متعلق به Tridacna ، بزرگترین صدف زنده دوکفه ای آب شور باشد، که پوسته آن بعداً با موفقیت برای ادغام استخوانی آزمایش شد (31).
نام های زیادی در تاریخچه ایمپلنت های انتهای استخوانی دخیل است. مخترع اولیه M. Maggiolo ایتالیایی بود که در اواخر قرن نوزدهم در پاریس کار می کرد. در کتاب خود در سال 1807 که با مقدمه ای نوشته شده است، M. Jourdan، استاد دانشگاه مونپلیه، Maggiolo، اجزای یک ریشه مصنوعی (” راسین مصنوعی “) را برای قرار دادن در حفره دندان تازه کشیده شده نشان داد. ریشه مصنوعی از طلا ریخته‌گری شد و دارای نشانه‌های بالقوه موفقیت آمیز ایمپلنت استخوانی انتهایی بود (32).
در طول قرن نوزدهم، چندین نویسنده، از جمله چاپین هریس و هوراس هیدن، کاشت‌های درونی ساخته شده از سرب، چینی، ایریدیوم یا طلا را انجام دادند که همگی با موفقیت محدودی همراه بودند.
در سال 1913، ای جی گرینفیلد از ویچیتا، کانزاس، با ایجاد یک ” ریشه مصنوعی دائمی ” پیشرفت مهمی کرد . او فضایی استوانه‌ای شکل را در استخوان با استفاده از یک اره سوراخ سوراخ کرد تا جایی برای سبد استوانه‌ای طلایی با سوراخ‌های جانبی درست کند (33). هدف این طرح رشد سلول های استخوانی به داخل سیلندر بود. در بالا، سیلندر می تواند یک تاج را در خود جای دهد.
در طول دهه های اول قرن بیستم، چندین طرح جدید با استفاده از مواد مختلف انجام شد. با این حال، عدم درک زیست سازگاری و واکنش بافت به یک جسم خارجی منجر به موفقیت محدودی شد. یک پیشرفت قابل توجه در سال 1933 توسط برادران آلوین و موزس استروک از بوستون با آزمایش‌های دقیق روی سگ‌ها و انسان‌ها که با پیچ‌های ایمپلنت کروم-کبالت ویتالیوم انجام شد، رخ داد. یکی دیگر از پیشرفت‌های قابل توجه ایمپلنت اندوستئال در سال 1940 توسط Manlio Formiggini ایتالیایی به دست آمد که طراحی سیم فولادی ضد زنگ مارپیچی او به منظور تحریک رشد استخوان در فضای باز بود. عدم موفقیت قابل پیش بینی با ایمپلنت های اندوستئال منجر به تلاش برای ایمپلنت های ساب پریوستال شد. در سال 1938 گوستاو دال سوئدی اولین ایمپلنت را انجام داد. گام های پیشگام او با طراحی ایمپلنت و تکنیک های بهتر، از جمله لنارد لینکو از دانشگاه نیویورک، که در اوایل دهه 1960 شروع به گذاشتن ایمپلنت های طراحی شده با تیغه کرد، بیشتر بهبود یافت (34).
مواد مورد استفاده برای ایمپلنت های موفق نسبتا کمی بود. یک پیشرفت قابل توجه تیتانیوم بود. در سال 1791 توسط کشیش ویلیام گرگور به عنوان دی اکسید تیتانیوم کشف شد و در سال 1795 توسط مارتین هاینریش کلاپروت، شیمیدان آلمانی، از نام شخصیت های اساطیری یونان، تیتان ها، نامگذاری شد. فلز تیتانیوم خالص تنها در سال 1910 توسط متیو هانتر از نیویورک بدست آمد. تیتانیوم دارای خواص بسیار خوبی است، از جمله ماهیت غیر خورنده آن و توانایی انسداد استخوانی. ویژگی دوم به طور تصادفی در سال 1952 توسط Per-Ingvar Brånemark، یک پزشک سوئدی که جریان خون و بهبود استخوان در خرگوش ها را مطالعه می کرد، مشاهده شد. محفظه‌های تیتانیومی که در استخوان‌های ساق پا خرگوش‌ها قرار می‌گرفتند به هم جوش خوردند. همانطور که برونمارک آن را ابداع کرد، منجر به «ادغام استخوانی» شد (35). تیتانیوم ماده زیست سازگاری را ثابت کرد که از بسیاری از تلاش‌های قبلی طفره رفت. با بهبود موفقیت ایمپلنت های اندوستئال تیتانیوم، ایمپلنت های ساب پریوستئال از بین رفتند.
امروزه، ایمپلنت‌های تیتانیوم اندوستئال ریشه شکل یک هنجار قابل قبول هستند. بهبود در زیست سازگاری، یکپارچگی استخوانی و تقویت استخوان زمانی که ساختارهای حمایتی کافی وجود ندارد، ایمپلنت ها را در همه جا حاضر کرده است.
شکاف کام و لب جایگاه منحصر به فردی در تاریخ جراحی دهان دارد. این نقص رشدی از سپیده دم تمدن شناخته شده بود و تاریخچه ای غنی از درمان با پرکننده ها، به ویژه از قرن شانزدهم به بعد داشت. شواهد اخیر نشان می دهد که هم فرعون آخناتون (بین 1351-1334 قبل از میلاد حکومت کرد) و هم پسر معروفش، شاه توتانخ آمون (حکومت 1334-1324 قبل از میلاد) شکاف کام داشتند (36). حدس زده می شود که دموستنس، سخنور معروف یونانی (384-322 ق. م.) دارای شکاف کام و لب در سمت چپ بوده است. گفته می شود که او سنگریزه ها را در دهانش گذاشته است. او سخنرانی خود را در ساحل تمرین کرد تا سخنوری خود را بهبود بخشد و بر مانعی که فرض می‌شد لکنت زبان یا روتاسیسم است، یعنی تلفظ نادرست صداهای r و l غلبه کند . فرضیه دیگری حاکی از آن است که نقص گفتاری او به دلیل شکاف لب و کام در سمت چپ است و جلسات تمرین در ساحل راهی برای آزمایش سنگریزه‌های صاف به‌عنوان مسدودکننده‌های موقتی است (37). مشاهده روی دو نیم تنه دموستن در کتابخانه بریتانیا که لب چپ بالای او دارای یک بخیه خط مو و ماهیچه لب توسعه نیافته است، این استدلال را قابل قبول تر می کند.
اولین توصیف جراحی شکاف لب مربوط به سال 390 میلادی در چین است. بیمار، ویگ یانگ چی، شکاف لب خود را توسط جراح در بخش خدمات فرمانداری استان هونان اصلاح کرد. نقص را برش داده و به هم بخیه زدند و بیمار را به مدت 100 روز با رژیم غذایی از فرنی رقیق بدون لبخند یا صحبت در رختخواب نگه داشتند (38).
جراح فرانسوی فرانکو پیر اولین بار در سال 1556 شکاف کام و لب را توصیف کرد (39). فرانکو معاصر پاره، هموطن هوگنو بود که برای فرار از آزار و شکنجه به لوزان، سوئیس نقل مکان کرد. فرانکو که در سال 1556 در لیون منتشر شد، درمان جراحی شکاف لب، بخیه زدن و پوشاندن زخم ها با مخلوطی از پودرهای رزین، کندر، خون اژدها، ماستیک و زرده تخم مرغ را شرح می دهد (39).
به دنبال گسترش سیفلیس در اروپا پس از بازگشت کلمب و جنگ های فرانسه و ایتالیا، سوراخ شدن کام به دلیل مرحله سوم آدامس سیفلیس رایج شد. بنابراین، علاقه مجدد به درمان شکاف کام ظاهر شد. راه حل، برای قرن ها، غیر جراحی و با استفاده از یک مسدود کننده بود. اولین توصیف از یک مسدود کننده از Amatus Lusitanus (1511-1568) در ویرایش 1560 او از Curationium Medicinalium آمده است. پرکننده یک «میخ سر طلایی» بود که با زرگری برای سوراخ کردن کام لوتیک ساخته می‌شد (40). تقریباً در همان زمان، در سال 1561، Ambroise Paré کار خود را در مورد درمان زخم ها و شکستگی ها منتشر کرد که در آن برای اولین بار یک پرکننده برای کام و ابزاری برای قرار دادن آنها به تصویر کشید (41). او آن را « Instrument pour la Palais troué » می‌نامد، ابزاری برای شکاف کام. او یک اسفنج از سمت بینی آویزان دارد تا آن را لنگر بیاندازد. مدل‌های بعدی ساختاری دکمه‌مانند داشتند که می‌توانست آن را ۹۰ درجه بچرخاند تا انسداد را در جای خود نگه دارد. اصطلاح obturator تنها از سال 1575 (” obturateur du palais “) ظاهر می شود (42).
به گفته کارل سودهوف (43)، فرانتس رنر، یک آرایشگر-جراح از نورنبرگ، در سال 1557 یک پرکننده را توصیف کرد که از چند لایه چرم ساخته شده بود (44). در طول 150 سال بعد، طراحی اپتوراتور ثابت ماند. Pierre Fauchard حداقل پنج طرح داشت، برخی برای پوشش کمبود استخوان کام، و برخی دیگر به دندان مصنوعی فوقانی متصل شده بودند (45). مزیت فاچارد نسبت به فرانکو یا پاره، دانش گسترده او در دندانپزشکی بود.
پیشرفت قابل توجه بعدی در طراحی پرکننده از کریستوف فرانسوا دلابار (1784-1862) حاصل شد که یک پرکننده با تناسب بهتر و قابل تنظیم مکانیکی با مهر و موم کامی بهتر ایجاد کرد (46). اپتوراتور دلاباره در سال 1859 توسط نورمن دبلیو کینگزلی (1829-1913)، رئیس موسس کالج دندانپزشکی نیویورک و “پدر ارتودنسی” بیشتر بهبود یافت. پرکننده او با لاستیک نرم ولکانیزه پوشیده شده بود. کینگزلی عملکرد عضله منقبض کننده حلق فوقانی را در حین بلع درک کرد تا یک مهر و موم طبیعی در اطراف انسداد ایجاد کند و دستگاه را در جای خود نگه دارد. بسیاری از دستگاه‌های کینگزلی برنده جوایز و آثار هنری زیبایی بودند که یک توسعه طبیعی برای یک هنرمند با استعداد بود (47).
به موازات پرکننده ها، با ظهور بیهوشی عمومی، درمان جراحی شکاف لب و کام استاندارد شد. پرداختن به پیشرفت‌های تکنیک‌های جراحی برای اصلاح شکاف کام و لب از حوصله این بخش خارج است. از خواننده دعوت می شود تا از نظرات عالی در مورد این موضوع استفاده کند (48).
تاریخچه جراحی دهان تنها با نگاهی گذشته‌نگر به تکامل این تخصص به طور کلی کامل می‌شود. این از دو رشته به وجود آمد: جراحی عمومی برای درمان آسیب شناسی سر و گردن و کشیدن دندان. در طول تاریخ طولانی آن، یک اشکال قابل توجه در انجام هر گونه مداخله جراحی، از جمله کشیدن، فقدان بیهوشی، عقیمی و مراقبت مناسب پس از کشیدن برای تورم، خونریزی و عفونت بود. راه‌حل کاستی‌های فوق به‌طور متوالی، با 1844-1846 شروع شد، بیهوشی اکسید نیتروژن و اتر، به ترتیب (ولز و مورتون)، دستکش (1851، موریس)، پایه میکروبیولوژیکی عفونت (1864، پاستور)، جراحی آسپتیک. (1867، لیستر)، بی حس کننده موضعی (1884، کولر)، اشعه ایکس (1895، رونتگن)، گروه های خونی (1901، لندشتاینر)، و پنی سیلین (1928، فلمینگ). از سال 1919، جراحی دهان به یک تخصص، اولین و یکی از معتبرترین تخصص ها در بین تخصص های دندانپزشکی تبدیل شده است. امروزه جراحان دهان و فک و صورت با مدرک پزشکی ترکیبی، یکی از ظریف ترین و ضروری ترین مداخلات را برای بهبود فرم، عملکرد و زیبایی بیماران انجام می دهند.
کراوات زبان یا آنکیلوگلوسیا اغلب در کودکان مبتلا به اختلالات گفتاری و تغذیه ای دیده می شود. راه حل جراحی آزاد کردن فرنوم (فرنکتومی، فرنولکتومی، فرنوتومی) برای بهبود حرکت زبان است.
سلسوس توجه خود را به خطرات مرتبط با مداخله جراحی در ناحیه زیرزبانی به دلیل نزدیکی وریدهای زبانی جلب کرد (1). سلسوس هشدار می دهد که ” زبان در برخی از افراد از بدو تولد به قسمتی که در زیر آن قرار دارد بسته است و به همین دلیل حتی نمی توانند صحبت کنند. در چنین مواردی باید انتهای زبان را با پنس گرفته و غشای زیر آن را بریدند و بسیار مواظب بود که رگهای نزدیک زخمی نشوند و خونریزی موجب آسیب شود .
فرنوم زبانی واضح ترین محل برای مداخله است، اما دو فرنیوم کمتر متعاقب آن فرنیوم لبیال بالا و پایین هستند. آنها لب را به لثه ثابت در خط وسط بین ثنایای مرکزی متصل می کنند. در برخی از بیماران، فرنوم به ایجاد فضایی بین دندانهای ثنایای مرکزی کمک می کند که دیاستما نامیده می شود. فرنکتومی به دنبال درمان اضافی می تواند شکاف بیهوشی را ببندد.
روش جراحی برای شل کردن فرنوم شامل برش افقی در فرنوم، کشش برش تازه ایجاد شده به صورت عمودی و بخیه زدن در امتداد لبه‌های عمودی است (تصاویر سمت راست را ببینید).
از لحاظ تاریخی، فرنکتومی یا توسط ماماها یا جراحان انجام می شد. از آنجایی که ماماها بیشتر حضور داشتند، جراحی را انجام دادند که اغلب با عوارضی مانند خونریزی همراه بود. ماماها در برخی از مناطق اروپا (پاسائو) تشویق به اجرای برنامه شدند، در حالی که در هیلبرون، آنها صراحتاً ممنوع بودند. خطر عوارض و خونریزی شدید ناشی از بریدگی وریدهای زبانی، رانولا یا حتی مرگ، سلسوس، جالینوس و ابن سینا را به احتیاط واداشت.
لویی سیزدهم با آنکیلوگلوسیا متولد شد. وقتی جراحش متوجه شد که دافین در پرستاری مشکل دارد، به سرعت تشخیص داد و آن را تسکین داد.
یکی از جراحان بزرگ آلمانی، Iohannes Scultetus، توضیحات مفصلی از این روش (2) و ابزارهای مربوطه ارائه کرد (تصویر زیر را ببینید).
فرنکتومی یک عمل سرپایی است و امروزه به طور معمول بدون هیچ گونه عارضه ای انجام می شود. برای بررسی دقیق تاریخچه فرنکتومی به مرجع 3 مراجعه کنید.
هنگامی که در یک دندان پوسیده، باکتری ها از طریق کانال ریشه به فضای پری آپیکال نفوذ می کنند، باعث عفونت، تحلیل استخوان، آبسه و سایر آسیب شناسی ها می شوند. راه حل برای سالها درمان ریشه و برداشتن قسمت آپیکال دندان بود. این روش آپیککتومی یا آپیککتومی نامیده می شود. اولین توصیف واضح از این روش در سال 1881 توسط یک جراح فک و صورت فرانسوی، کلود مارتین (1843-1911) ظاهر شد . وی بیان می کند: پریوستیت مزمن آلوئولار-دندان […] در بالای ریشه ها رخ می دهد. کافی است قسمت کوچک بیمار را بردارید تا بهبودی کامل حاصل شود . حفاری در قسمت اپیکال دندان آبسه شده برای تخلیه چرک، نه لزوما برای تمیز کردن بافت نکروزه، یک دهه قبل شرح داده شد. 2
در سال 1880 3 ، جان ان. فارار (1839-1913) از بروکلین، نیویورک، مداخله جراحی را که دیگران انجام دادند، شرح داد: « چند اپراتور […] از طریق فرآیند آلوئولی یک مته با اندازه قابل توجهی را عبور می دهند و تمام ناحیه بیمار را برش می دهند. ، کیسه و استخوان ». فارار، که حامی روش “رادیکال” نبود، در سال 1884 به وجود آمد. همین مداخله یک قرن قبل روی دندان هایی که برای اولین بار برای درمان کانال ریشه کشیده شده بودند، استفاده شد. آپکس بیمار برداشته شد و دندان دوباره کاشته شد. فیلیپ فاف (1713-1766)، دندانپزشک امپراتوری آلمان، و توماس بردمور (1740-1785)، دندانپزشک جرج سوم، پادشاه انگلستان، با موفقیت متغیری از آن استفاده کردند.
روش جراحی برداشتن ریشه طی دهه بعد شاهد پیشرفت های متعددی بود. با این حال، هدف ثابت ماند: برداشتن راس عفونی و مهر و موم خوب کانال ریشه برای جلوگیری از عفونت مجدد از حفره دهان. یک پیشرفت قابل توجه از جراح آلمانی کارل پارتش (1855-1932) که در ثلث اول قرن بیستم فعال بود، حاصل شد، که تکنیک های جراحی او فرق می کرد چه کیست آپیکال بزرگ باشد (با استفاده از کیسه شناسی، تکنیک Partsch 1) یا کوچک (سیستکتومی، پارش). 2 تکنیک).
یکی از گزینه های اولیه برداشتن نوک آپیکال با فرز چرخشی کم سرعت با خنک کننده آب یا خرد کردن نوک ریشه با اسکنه و چکش بود. Schamberg، در سال 1906، یک شکاف، گرد یا فرز سر گل سرخ را برای برداشتن راس پیشنهاد کرد، در حالی که Mead SV و Silverman SL در دهه 1930 حامیان استفاده از پتک و اسکنه برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد استخوان و نیاز به خنک شدن بودند.
درمان کانال ریشه قبل، حین یا بعد از جراحی رزکسیون آپیکال انجام می‌شد و نوع مواد ریشه در طول سالها از سیمان سریع گیر با یدوفرم تا گوتاپرکای متراکم جانبی و مواد پرکننده کانال ریشه مدرن که امروزه استفاده می‌شوند، متفاوت بوده است.
در اوایل قرن بیستم، یک پرکننده آمالگام رتروگراد به دندان برداشته شده اضافه شد تا مهر و موم بهتری ایجاد کند.
اپیکوکتومی در دهه 1940 مکرر بود قبل از اینکه فلورایداسیون باعث کاهش پوسیدگی دندان و عوارض پری آپیکال مرتبط شود. امروزه، اصل مهر و موم کردن فضای پری آپیکال از عفونت مجدد همچنان یکسان است، اما اپیکوکتومی به دلیل موارد کمتر و مواد ترمیمی و اندودنتیک بهتر، بسیار کمتر است. برای تاریخچه دقیق جراحی ریشه، به بررسی عالی توسط Gutmann و Gutmann مراجعه کنید. 4
زمانی که دندان‌ها در حین جویدن لق می‌شوند، از بین می‌روند یا بیش از حد تحت فشار قرار می‌گیرند یا در حین ورزش تماسی نیاز به محافظت دارند، برای توزیع بار گاز گرفتن روی چندین دندان مجاور نیاز به آتل دارند. اولین شواهد مربوط به آتل زدن به 2500 سال قبل از میلاد از مومیایی پیدا شده در هرم جیزه می رسد که در آن دو دندان آسیاب با سیم طلا به هم متصل شده بودند. تفسیر امروزی از این یافته حاکی از نقش تشریفاتی لیگاتور برای آماده کردن فرعون برای زندگی پس از مرگ است.
مصری ها از شکستگی های آتل مطلع بودند. پاپیروس ادوین اسمیت (1550 قبل از میلاد) 48 مورد تروما و روش برای تثبیت شکستگی استخوان بلند با بریس یا آتل را توصیف می کند. مشخص نیست که آیا مصری ها از آن برای تثبیت شکستگی های فک پایین یا فک بالا نیز استفاده می کردند. همان پاپیروس جراحی با استفاده از علامت‌های نشان‌داده‌شده در شکل 1، یک « بریس از کتانی چوب‌دار » را توصیف می‌کند. مورد شماره 7 در پاپیروس، بیمار مبتلا به انقباض رباط‌های فک پایین است. بیمار با یک آتل که برای باز نگه داشتن دهان برای تغذیه ابداع شده است، درمان می شود.
شکل 1. هیروگلیف در پاپیروس ادوین اسمیت برای یک بند چوبی با کتانی که برای آتل بندی استفاده می شود. 1
نمونه بارز آتل زدن دندان های لق شده پریودنتال مربوط به قرن چهارم قبل از میلاد فینیقیه (امروزه صیدا، لبنان) است. در سال 1901 حفاری یک فک پایین با پنج دندان قدامی با از دست دادن پریودنتال شدید را نشان داد که با سیم طلا به یکدیگر آتل شده بودند. مهارت لیگاتورها نشان دهنده تجربه قابل توجهی برای اپراتور است. 2 (شکل 2).
شکل 2. تثبیت سیم طلای فنیقی در 400 سال قبل از میلاد پنج دندان قدامی. (تصویر از مرجع 2).
جایگزینی دندانهای از دست رفته برای اهداف تشریفاتی با استفاده از سیم یا نوارهای طلایی برای تثبیت آنها در 2500 سال پیش در میان زنان جوان اتروسک مد روز بود. 3
طب اسلامی مراجع جراحی گسترده ای دارد. ابولکاسیس (936-1013)، در دایره المعارف پزشکی و جراحی ، معروف به کتاب التسریف ، آتل بندی دندان ها را با سیم طلا توصیف کرده است. همان تثبیت دندانهای لق یا حتی شکستگی فک‌ها نیز در شاهکار قرن شانزدهم آمبرویز پاره، Oeuvres ، توضیح داده شده است . پاره یک آرایشگر و جراح بود که در طول درگیری های مذهبی بزرگ به چهار پادشاه فرانسه خدمت می کرد. تکنیک او که در میدان جنگ به کار گرفته شد، فک های شکسته و دندان های لق یا کنده را درمان کرد. او نخ های موم شده یا سیم های نقره ای را برای دندان های لق پیشنهاد کرد. قطعات شکسته فک بالا و فک پایین با اسپلینت سیم بین دندانی و به دنبال آن یک چانه تثبیت شدند.
شکل 3. تثبیت سیم نقره ای دندان های پایین در کتاب قرن یازدهم ابولکاسیس، کتاب التسریف . تصویر از نسخه 1533 اثر.
آتل کردن شکستگی های فک بالا و فک پایین همراه با تثبیت خارج دهانی در سال 1799 توسط فرانسوا شوپارت (1743-1795) و پیر جوزف دسو (1738-1795) فرانسوی و روتنیک، جراح هنگ پروسی معرفی شد. استفاده مداوم از هارنس باعث ضایعات و درد چانه می شد. در سال 1803، یک جراح فرانسوی به نام الکسیس بویر (1757-1833)، فیکساسیون داخل دهانی را پیشنهاد کرد. پیشرفت قابل توجهی در سال 1852 رخ داد، زمانی که آلفونس رابرت (1801-1862) یک صفحه سربی را روی سطح زبانی دندانهای پایینی به کار برد که توسط سیم نقره‌ای که از کف دهان عبور می‌کرد و به صورت دهانی روی چانه بسته می‌شد، در جای خود نگه داشت.
زمانی که دندان‌ها در حین جویدن لق می‌شوند، از بین می‌روند یا بیش از حد تحت فشار قرار می‌گیرند یا در حین ورزش تماسی نیاز به محافظت دارند، برای توزیع بار گاز گرفتن روی چندین دندان مجاور نیاز به آتل دارند. اولین شواهد مربوط به آتل زدن به 2500 سال قبل از میلاد از مومیایی پیدا شده در هرم جیزه می رسد که در آن دو دندان آسیاب با سیم طلا به هم متصل شده بودند. تفسیر امروزی از این یافته حاکی از نقش تشریفاتی لیگاتور برای آماده کردن فرعون برای زندگی پس از مرگ است.
در سال 1847، گوردون باک (1807-1877)، جراح نیویورکی، بخیه سیمی را پیشنهاد کرد که از دو سوراخ در کنار استخوان های شکسته عبور داده شود. این روش با تثبیت نیش گوتاپرکا برای نگه داشتن قطعات شکسته در انسداد بهبود یافت. در پایان جنگ داخلی، آتل بین دندانی از لاستیک سخت به یک سیستم آتل انتخابی تبدیل شد. در مقابل، شکستگی های فک بالا همچنان به دستگاه های خارج دهانی برای اطمینان از بی حرکتی نیاز داشتند. 1822
کارل فردیناند فون گراف (1787-1840) یک نوار پیشانی فولادی (شکل 4.) با یک دستگاه داخل دهانی ایجاد کرد.
شکل 4. نوار پیشانی فولادی طراحی شده توسط کارل فردیناند فون گراف.
نورمن دبلیو کینگزلی (1829-1913)، در سال 1880، یک آتل لاستیکی ولکانیزه را به دستگاه Gräfe متصل کرد و سیستم خارج دهانی را به یک کلاهک سر ساده کرد.
استفاده از میله‌های قوس که برای هر فک تطبیق داده می‌شد و با سیم‌هایی که اطراف دندانهای جداگانه بسته می‌شد، در سال 1871 توسط Gurnell E. Hammond (1846-1926)، دندانپزشک لندنی که با مجروحان کمون پاریس کار می‌کرد، معرفی شد. دندانپزشک برلینی کارل ساور (1835-1892) این سیستم را با استفاده از سیم طلای فنری بهبود داد.
مداخلات جدیدتر برای آتل بندی گسترش یافته و شامل محافظ های دهان برای توزیع نیروهای بایت برای بیماران مبتلا به دندان قروچه و محافظت از دندان ها در ورزش های تماسی می شود. Mouthguards اولین بار در دهه 1920 در بوکس حرفه ای ظاهر شد. در دهه 1960، استفاده از آنها برای ورزش های ورزشی و تماس درون مدرسه ای الزامی شد .
اسپلینت های بریس دندان برای ارتودنسی ثابت در یک بخش جداگانه پوشش داده شده است (به تاریخچه بریس های ارتودنسی مراجعه کنید). امروزه، آتل بندی دندان ها برای تثبیت دندان های تروماتیک کنده شده و کاشت مجدد یا آن هایی که از نظر پریودنتال آسیب دیده اند، از میله های انعطاف پذیر یا سفت استفاده می کنند که با رزین های کامپوزیت در جای خود نگه داشته می شوند. مواد مورد استفاده برای آتل به تدریج از چوب کتان پوشیده شده از مصر باستان به سیم طلا، نوار طلا، سیم نقره، سیم های فولادی ضد زنگ، قوس نایلونی انعطاف پذیر و براکت های ارتودنسی بهبود یافته است.
دستکش ها پس از درک این موضوع معرفی شدند که فرد باید در حین جراحی یا زایمان محیطی محافظتی داشته باشد تا از عفونت و عوارض پس از جراحی جلوگیری کند. اگرچه ادبیات به اشتباه ویلیام استوارت هالستد را که در سال 1889 اولین جفت دستکش لاستیکی نازک را از شرکت Goodyear Rubber سفارش داد، شناسایی می کند، این توصیف نادرست است.
اولین بار در سال 1758 توسط یوهان جولیوس والباوم، یک پزشک آلمانی از یک وسیله محافظ دست اشاره شد. (1)
شکل 1. (الف) والباوم (ب) شرح دستکش برای تحویل در کتاب والبام. (ج) ارائه دستکش. (تصویر از Historyofdentistryandmedicine.
والبام توضیح می‌دهد: «دستکشی که من در اینجا برای سهولت زایمان از آن گزارش می‌دهم، دستکش مخصوصی است که روی دست می‌کشد و با آن می‌توان کودک نگهدارنده را بچرخاند و بیرون بکشد. از روده کور (کواکوم) گوسفند ساخته شده است که 8 تا اینچ طول دارد و از انتهای آن حدود 4 اینچ شکاف دارد. وقتی میخوام استفاده کنم تو آب ولرم نرمش میکنم و بعد روی انگشت وسط و انگشت حلقه و انگشت کوچیک و پشت دستم میکشم تا سبابه و شست باز بمونه. بعد دستکش و قسمت های خالی دست را با روغن آغشته می کنم…”
تصویری از دستکش در شکل 1C نشان داده شده است. Walbaum نگران عقیمی نبود زیرا ماهیت باکتریایی بیماری ناشناخته بود. دستگاه او کاملاً یک دستکش به معنای معمول نیست زیرا فقط سه انگشت و دست را می پوشاند. او نگران این بود که جنین معکوس را در حین زایمان خوب بگیرد.
در سال 1808، جوزف ژاکوب پلنک، متخصص پوست وینی که عمدتاً نگران سرایت سیفلیس به اپراتور بود، توصیه کرد که ماماهایی که از پماد حاوی جیوه برای یک بیمار سیفلیسیتی باردار استفاده می کنند، از یک ملحفه محافظ استفاده کنند ( Aegrota ipsa vel alia femina sed manicaem munitas potest – خود بیمار، یا زن دیگری، اما با آستین محافظت شده، می تواند [پماد جیوه ] را بمالد . وارد کردن دست بدون دستکش به واژن بیمار مقاربتی در صورت وجود زخم یا زخم در دستان وی .
یادداشت 1808 پلنک به ماماها برای محافظت از دستان خود هنگام درمان بیماران مبتلا به سیفلیس
(به ترجمه در متن بالا مراجعه کنید).
دستکشی که Plenck به آن اشاره می کند تعریف نشده بود اما می توانست شبیه دستگاه Walbaum باشد که از مثانه، روده، پارچه یا چرم گوسفند ساخته شده بود. برای شرح دقیق تکامل دستکش جراحی، خواننده به کتاب Renders-Pherson (3) هدایت می شود.
در سال 1834، ریچارد اف کوک، یک پزشک، از روغن کائوچو حل شده با سقز برای برس زدن انگشتان خود برای ایجاد یک لایه غیرقابل نفوذ استفاده کرد. یک استاد جراحی در دانشگاه کلمبیا در نامه ای به مربی خود پیشنهاد کرد که ” یک جفت دستکش لاستیکی هندی برای بدخیم ترین ویروس کاملا غیر قابل نفوذ است ” (4).
در سال 1838، شرکت لاستیک چارلز گودیر، اختراع ولکانیزاسیون را به ثبت رساند. ده سال بعد، انتشار ویلیام اکتون در سال 1848 در لنست نشان داد که کائوچو می تواند از دست فرد محافظت کند (5). گام آشکار بعدی تولید گسترده دستکش های لاستیکی برای جراحانی بود که تشریح می کردند یا با بیماران مبتلا به بیماری های مقاربتی کار می کردند. موریس گابریل فرانسوی که با شرکت تامین پزشکی Varnout et Galante کار می کرد، در سال 1851 دستکش های لاستیکی می فروخت.
توماس فاستر از استریتهام، انگلستان، در سال 1878 حق اختراع ساخت دستکش برای عملیات جراحی را به دست آورد . (6). او در همان سال اختراع ایالات متحده را به دست آورد. با این حال، جراحان از ترس از دست دادن عنصر لمسی ظریف در طول عمل، تمایلی به استفاده از دستکش های جراحی نداشتند.
شکل توماس فاستر – ثبت اختراع 1878 برای دستکش لاستیکی.
گام بعدی در تکامل دستکش های جراحی بیشتر از روی نیاز بود تا بینش. ویلیام هالستد (1852-1922)، جراح برجسته در دانشگاه جان هاپکینز، در زمستان 1889 از شرکت لاستیکی گودیر درخواست کرد که یک دستکش لاستیکی نازک برای پرستار اسکراب خود، کارولین همپتون، که در بازو و دستانش راش پوستی ایجاد کرد، تهیه کند. به دلیل استفاده از مواد شیمیایی مانند کلرید جیوه. دستکش‌ها آن‌قدر موفق بودند که دستیاران جراحی دیگر شروع به پوشیدن آنها در حین عمل کردند و تا سال 1893، جراحان نیز از آن استفاده کردند. گسترش آن نیز به دلیل Werner Zoege von Manteuffel، جراح ارتش آلمان بود که Gummihandschuhe in der chirurgischen Praxis (دستکش‌های لاستیکی در عمل جراحی) را در سال 1897 منتشر کرد.
استفاده از میله‌های قوس که برای هر فک تطبیق داده می‌شد و با سیم‌هایی که اطراف دندانهای جداگانه بسته می‌شد، در سال 1871 توسط Gurnell E. Hammond (1846-1926)، دندانپزشک لندنی که با مجروحان کمون پاریس کار می‌کرد، معرفی شد. دندانپزشک برلینی کارل ساور (1835-1892) این سیستم را با استفاده از سیم طلای فنری بهبود داد.
چندین نوع دستکش در پایان قرن نوزدهم معرفی شد. در سال 1897، جراح آنتون وولفلر از پراگ از دستکش های لاستیک ابریشم یا چرمی استفاده کرد. در همان سال، Johannes von Mikulitz-Radeczki، جراح مشهور لهستانی-آلمانی، از دستکش های پنبه ای استریل شده با بخار استفاده کرد و پس از استریل، مجدداً از آنها استفاده کرد. دستکش‌های جراحی از هر ماده‌ای که ساخته شده بودند، در آغاز قرن بیستم در اکثر سالن‌های جراحی پذیرفته شدند.
استفاده از دستکش معاینه در دندانپزشکی قبل از اپیدمی ایدز در دهه 1980 نادر بود. در سال 1988، تقریباً 20 درصد از دندانپزشکان ایالات متحده از آن استفاده کردند، عمدتاً برای جلوگیری از انتقال ویروس هپاتیت B (HBV). در سال 1989، دستورالعمل های مراکز کنترل بیماری (CDC) شامل نیاز به تجهیزات حفاظت فردی برای جلوگیری از انتقال HIV/AIDS و هپاتیت B بود (7). امروزه CDC، انجمن دندانپزشکی آمریکا و بسیاری از هیئت های دندانپزشکی ایالتی استفاده از دستکش معاینه را در آمریکا اجباری کرده اند. چنین دستوراتی در حال حاضر استاندارد در سراسر جهان است.
استفاده از میله‌های قوس که برای هر فک تطبیق داده می‌شد و با سیم‌هایی که اطراف دندانهای جداگانه بسته می‌شد، در سال 1871 توسط Gurnell E. Hammond (1846-1926)، دندانپزشک لندنی که با مجروحان کمون پاریس کار می‌کرد، معرفی شد. دندانپزشک برلینی کارل ساور (1835-1892) این سیستم را با استفاده از سیم طلای فنری بهبود داد.
دستکش های لاتکس استریل شده و مجددا مورد استفاده قرار گرفتند. در سال 1964، اولین دستکش لاتکس یکبار مصرف معرفی شد. پودر تالک برای سهولت در پوشیدن دستکش اضافه شد. از آنجایی که هم حساسیت به لاتکس و هم تحریک تالک بعد از جراحی زخم ها ظاهر شد، مواد بدون تالک و مواد جایگزین در دسترس قرار گرفت. دستکش های امروزی از جنس لاتکس، نئوپرن، نیتریل، مصنوعی یا پلی وینیل کلراید هستند.
اکتون دبلیو. درباره مزایای محلول های کوچوک و گوتاپرکا در محافظت از پوست در برابر سرایت سموم حیوانی. لانست، لندن. II: 589، 1848. (شواهد این که لاستیک می تواند دست را از سرایت محافظت کند).
آلبرکتسون، تی، برونمارک پی، هانسون HA، لیندستروم جی (1981). ایمپلنت های تیتانیوم استخوانی. الزامات برای اطمینان از انکوریج طولانی مدت و مستقیم استخوان به ایمپلنت در انسان. Acta Orthop Scand. 52 (2): 155-70. doi: 10.3109/17453678108991776. (استئواینتگراسیون)
ابولکاسیس (الف). (1532). Chirurgicorum Libri Tres. Strassbourg, p.172-176 – شرح وضعیت بیمار، فورسپس دندانی و ابزار استخراج. p.177 – استفاده از بند نقره برای تقویت دندان های لق). این جلد با آثار پریسیانوس، تئودوروس و نوئنرا، هرمان فون (1532) ترکیب شده است. Rerum Medicarum Libri Quator. آرجنت آپود یوآنم شاتوم. https://www.google.com/
ابولکاسیس (ب). (1778). د چیروژیا. توموس پریموس. Cura Johanneis Channing، Natu et Civitate Londonensis. Oxonii, 1778, p.186. (تصویر فورسپس استخراج برای نوک ریشه.)
بکر، مارشال جی (2014). دندانپزشکی در روم باستان: شواهد مستقیم برای استخراج بر اساس دندانهای حاصل از حفاری در معبد کاستور و پولوکس در فروم رومی. بین المللی J. Anthropol. 29 (4): 209-226. ( https://thumbor.forbes.com/
Becker MJ، Turfa JM (2017). اتروسک ها و تاریخچه دندانپزشکی: لبخند طلایی در طول اعصار. تک نگاری های راتلج در مطالعات کلاسیک. لندن; New York: Routledge, 2017. xxviii, 416. ISBN 9781138677913.
بنیون، الیزابت (1986). ابزار آنتیک دندانپزشکی. (مرجع عمومی)
Bhishagratna، Kaviraj Kunja Lal، ویراستار، و مترجم. (1907). ترجمه انگلیسی Sushrata Samhita بر اساس متن اصلی سانسکریت. جلد I. Sutrasthanam، مقدمه. کلکته، ص هجدهم.
Bien SM (1967). چرا سنگریزه های دهانی دموستنس؟ Lancet, 2 (7526):1152. doi: 10.1016/s0140-6736(67)90664. (دموستن از سنگ ریزه ها به عنوان پرکننده برای شکاف کام خود استفاده می کرد)
Backwell L، d’Errico F، Wadley L. ابزارهای استخوانی عصر حجر میانه از لایه‌های Howiesons Poort، غار Sibudu، آفریقای جنوبی، مجله علوم باستان‌شناسی 35 (2008) 1566-1580. doi:10.1016/j.jas.
بابیو، آمادئو (1973). مایا، اولین ایمپلنت دندان آلوپلاستیک و اندوسئوس معتبر. اصلاح یک اولویت Rev Assoc Paul Cir Dent. 27 (1): 27-36.
برستد، جیمز هنری (1922). پاپیروس ادوین اسمیت بولتن فصلی انجمن تاریخی نیویورک VI (1)، آوریل 1922، 5-31. (توضیح پاپیروس ادوین اسمیت).
سینه دار، جیمز هنری (1930). پاپیروس جراحی ادوین اسمیت جلد 1. انتشارات دانشگاه شیکاگو، شیکاگو ص 230. (نخستین ذکر بخیه، هیروگلیف «یدر» = به معنای دوختن، دوختن.). پرونده شماره 10، ص230).
سینه جی اچ (1930). پاپیروس جراحی ادوین اسمیت، جلد. 1: نویسه‌گردانی هیروگلیف، ترجمه و تفسیر.، انتشارات مؤسسه شرقی، شیکاگو: انتشارات دانشگاه شیکاگو، 1930. ISBN 978-0-918986-73-3https://isac.
CDC. دستورالعمل های پیشگیری از انتقال ویروس نقص ایمنی انسانی و ویروس هپاتیت B به کارکنان مراقبت های بهداشتی و ایمنی عمومی. MMWR. 1989 ژوئن 23; 38 (6): 1-37. (دستورالعمل CDC برای تجهیزات حفاظت فردی در دفاتر مراقبت های بهداشتی).
سلسوس، اولوس کورنلیوس (1687). De Medicina, Lib VII, Cap XII, p.443. ص 446 (فرنکتومی)، 1687) (متن در صفحه 446: Lingua vero quibusdam cum subjecta parte a primo natali die juncta est؛ qui obid ne loqui quidem possunt. venae, que juxta sunt در سال 1938 توسط WG Spencer، بخشی از Loeb Classical Library: زبان در برخی افراد از بدو تولد به قسمت زیرین آن گره خورده است، و در چنین مواردی، آنها نمی توانند صحبت کنند انتهای زبان را باید با انبرپس گرفت و غشای زیر آن را برش داد و مراقب بود که رگ های خونی نزدیک آسیب نبیند و خونریزی باعث آسیب شود.)
شاولیاک، گای دی (1585). Chirurgia Magna Guido de Gauliaco (Laurentio Iouberto). لوگدونی (لیون). تفسیر Dictionum Guidonis de Cauliaco cum Figuris Instrumentorum Chirurgicorum in Eius Opera Memoratorum: mutuatis vtplurimum ex operibus Domini Paræi p.71
کراسلند، موریس (2004). The Officiers de Santé انقلاب فرانسه: مطالعه موردی در زبان در حال تغییر پزشکی. تاریخ پزشکی. 48 (2): 229-244. (1794 – Office de Sante، اتحاد پزشکان و جراحان در فرانسه).
دلابرا کریستوف فرانسوا (1820). Traite de la partie mecanique de l’art du chirurgien-dentiste. پاریس، 2 جلد. (طراحی جدید پرکننده مکانیکی برای تناسب بهتر با کام نرم، شکل 1
فاگارت، هارولد ال، گرتسون، جیمز ای. (1945). دکتر جیمز ای گرتسون و اولین بیمارستان جراحی دهان. گاو نر تاریخچه پزشکی 17 (4): 360-367. (گارتسون، اولین تخصص را در سال 1869 تأسیس کرد: جراحی دهان).
فارار جی.ان. درمان رادیکال آبسه آلوئولار دنت کاسموس. 1880; 22:376-383. (آپیکوکتومی انجام شده توسط دیگران را توصیف می کند. او هنوز حمایت نمی کند).
فوچارد، پیر (1728). Le Chirurgien Dentiste، جلد دوم، ص. 144-145. پاریس. (با استفاده از فورسپس و شرح مفصل، ص 144-45؛ آسانسور ص 143). جلد 2. ص. 292-338، پلاک 38، ص305; پلاک 39، ص. 320.
فی، کوروش. (1825). شماره XXII. فورسپس بهبود یافته برای استفاده از دندانپزشکان. Transactions of the Society، مؤسسه در لندن، برای تشویق هنرها، تولیدات، و تجارت ، 44; صص 167-181.
Forster, T. بهبود در ساخت دستکش یا پوشش دست برای استفاده در جراحی و سایر عملیات. ثبت اختراع بریتانیا شماره 1532، 17 آوریل 1878. (اولین ثبت اختراع بریتانیا برای دستکش لاستیکی).
فرانکو، پیر (1561). Traité des hernies contenant une ample declaration de toutes leurs especes. نسخه دوم، تیباولد پایان. ص 456-459. (اول برای توصیف شکاف لب و کام و درمان جراحی شکاف لب. اولین نسخه او در سال 1556 منتشر شد و عنوان داشت: Petit traite contenant une des party principalles de chirurgie, laquelle les chirurgie-herniers exercent .)
Geist-Jacobi، GP (1896). Geschichte der Zahnheilkunde vom Jahre 3700 v. Chr bis zur Gegenwart. Verlag von Franz Pietzker, Tubingen. https://archive.org/
گلدبرگ هایمن جی وی، پینسکی ترزا ام، جونز نورین (1977). تاریخچه کوتاهی از درمان شکاف لب و شکاف کام. گاو هیست فرو رفت. 25 (2): 71-78. (مرجع عمومی برای جراحی شکاف کام و لب و پرکننده های کام).
گرینفیلد ای جی (1913). کاشت اباتمنت تاج و پل مصنوعی. Dental Cosmos, 55 (4): 364-369. (کاشت سیلندر در فک و قرار دادن تاج).
Gutmann JL، Gutmann MS. دیدگاه های تاریخی در مورد تکامل روش های جراحی در اندودنتیکس. جی هیست دنت. 2010; 58 (1): 1-42. بررسی خوب تاریخچه جراحی ریشه
هالستد، ویلیام استوارت (1913). پیوند و مواد بخیه….همچنین گزارشی از معرفی دستکش…JAMA. 60 (15): 1119-1126. doi:10.1001/jama.1913.
حواس زهی، گاد یحیا ز، اسماعیل سومیا و همکاران. (2010). اصل و نسب و آسیب شناسی در خانواده پادشاه توت عنخ آمون جاما، 303 (7): 638-647. (شاه توت و پدرش شکاف کام داشتند).
هافمن آکستلم، والتر (1981). تاریخچه دندانپزشکی (ترجمه از آلمانی HM Koehler, Chicago:, Quintessence Publishing Co., Inc. p.44 (استفاده از دو انگشت برای کشیدن دندان در چین باستان، ژاپن).؛ p.129 Guy de Chauliac اولین کسی است که پلیکان)؛ p.344 – تاریخچه جراحی دهان.
خو، بو چای (1966). «متن باستانی چینی روی لب شکاف». جراحی پلاستیک و ترمیمی، 38:2، 89-91. (اولین شرح اصلاح جراحی شکاف لب).
لازلو را ببوس (2015). Ecclesia ahorret a sanguine – Mikortol is? Orvosi Hetilap (مجارستانی). 157 (14): 554-557. DOI: https://doi.org/10.1556/
Knapik JJ، Marshall SW، Lee RB، و همکاران. محافظ دهان در تاریخچه فعالیت های ورزشی، ویژگی های فیزیکی و اثربخشی پیشگیری از آسیب. پزشکی ورزشی، 1386; (2): 117-144.
لیبوویتز، جاشوا او. (1958). Amatus Lusitanus و Obturator در شکاف کام. J. Hist Med. همه علمی 13 (4): 492-503. (Lusitanus and the first obturator – ترجمه خوب متن لاتین و شرح مورد اول).
لینکو، لنارد (1970). نظریه ها و تکنیک های ایمپلنتولوژی دهان، MO، CV Mosby، سنت لوئیس.
لوزیتانوس، آماتوس (1560). Curationum Medicinalium, p.42-43. ونیز (اولین مسدود کننده شرح داده شد). (او شکاف کام را « اولکوس پالاتو ایناتوم » می نامد.
Maggiolo M (1807). Le manuel de l’art du dentiste. (با مقدمه جوردان م). p.77, Planche I, Item 11, 12,13,14).
Martin C. De la trépanation des extrémités radiculaires dents appliquée au traitement de la périostite chronique alvéolo-dentaire. انجمن Française pour l’Avancement des Sciences. 10, Comptes-rendus de la 10 e session, Alger, 1881. p.865-866. (اولین شرح دقیق آپیکوکتومی).
مافلی، تایلر ام، تیزانو آنتونی پی، والترز مارک دی (2011). تاریخچه و تکامل بخیه ها در جراحی لگن. JR Soc Med، 104:107-112. DOI 10.1258/jrsm.2010.100243 (تاریخچه بخیه، به طور کلی).
اوبلادن، مایکل. هیاهوی زیادی در مورد هیچ: دو هزاره بحث و جدل در مورد بستن زبان. نوزادان، 2010؛ 97:83.89. (سابقه فرنکتومی).
Paré, Ambroise (1561) (الف). La méthode curative des playes et fractures de la teste humane یا “روش درمان زخم ها و شکستگی های سر انسان”. ص 261-2. (یکی از اولین توصیف‌هایی که در مورد اپتوراتور انجام می‌شود، اما بدون نام. او می‌گوید: « instruments pour la palais troué – ابزاری برای شکاف کام.)
Paré, Ambroise (1628) (b). Les Oeuvres D’Ambroise Pare، Conseiller et premier chirurgien du Roi. نسخه Huictiesme. فصل XXVII. Les Instrumens Propres pour Arracher et rompre les dents . ص 613 (ابزار جراحی).; p.1199A – مخلوطی از زرده تخم مرغ، روغن گل رز و سقز – ”un digestif fait de jaune d’oeuf, huile rosat, et terebenthine; p.328 – کوتریزاسیون داغ جایگزین با لیگاتور برای خونریزی . – Chez Nicolas Buon، پاریس. (ابزار جراحی درگیر در استخراج، پلیکان، فورسپس، آسانسور). (ص 210 – بخیه، نخ، سوزن). p.895 – مسدود کننده ها. https://www.google.com/
Pasqualini U, Pasqualini ME Zampetti Paolo (2009) (b). تاریخچه ایمپلنتولوژی در: رساله دندانپزشکی ایمپلنت: ادای احترام ایتالیایی به ایمپلنتولوژی مدرن. آریشدو، میلان (مرجع عمومی تاریخچه ایمپلنت و استفاده از تاشو برای آلوپلاست). (تکثیر ایمپلنت Maggiolo – شکل 30-34.
پاسکوالینی من. (2000) (الف). Un impianto alloplastico in una mandibola di 1300 anni. Ricerca istologica. دنت کادموس. 11:57-62.
پک، شلدون (2012). دندانپزشک، هنرمند، پیشگام. نورمن کینگزلی مبتکر ارتودنسی و پرتره های رامبراند او. جادا، 143 (4): 393-397.
پلنک، یوهان جوزف. Doctrina de Morbis Sexus Feminei . وین: آپود جو. جورجیوم بینز، 1808. ص103-104. https://www.google.
پروسکوئر، کرت. توسعه و استفاده از دستکش لاستیکی در جراحی و زنان. J. Hist Med All Sci، 1958; 13 (3): 373-381. انتشارات دانشگاه آکسفورد Https://www.jstor.org/stable/
Randers-Pherson J. The Surgeons’ Gloses . اسپرینگفیلد، ایلینوی Charles C. Thomas, 1960. (بررسی خوب تاریخچه دستکش های جراحی).
رنر، فرانتس (1557). Ein Newwohlgegruendet nützliches und haylsames Handtbüch lein و غیره Nürnberg, Gabriel Heyn, p. 86-87.
شیاپا جی، هی آر وان (2012). از مورچه‌ها تا منگنه‌ها: تاریخچه و ایده‌های مربوط به تکنیک‌های بخیه‌زنی، Acta Chir Belg، 112، 395-402. (استفاده از مورچه های غول پیکر در هند باستان به عنوان جایگزین بخیه).
اسکلتتوس، یوهانس. Cheiroplothēkē: seu D. Joannis Sculteti… armamentarium chirurgicum XLIII. tabulis aeri elegantissimè incisis, nec ante hac visis, exornatum : opus posthumum… : cum triplici instrumentorum, curationum, rerumque memorabilium indice. Ex Officina Adriani Vlacq, Hagae Comitum, 1656. p 134, Tavola XXXVI, Fig. VIII. (ابزار مورد استفاده برای frenectomy).
شکلار، جرالد و چرنین، دیوید (2001) (الف). منبع کتاب دندانپزشکی. ص 52 – (نی چینگ، چینی از استخراج استفاده می کرد.)
شکلار جی و چرنین دی (2007) (ب) لورنز هیستر و بیماری دهان با متن اصلی از مقالات او
جی هیست دنت، 55 (2): 68-74. (کار لورنز هیستر، مرجع کلی);
پلنک، یوهان جوزف. Doctrina de Morbis Sexus Feminei . وین: آپود جو. جورجیوم بینز، 1808. ص103-104. https://www.google.
اسمیت سی اس. آبسه آلوئولار. Amer J Dent Sci. 1871; 5 (7): 289-300. (شرح آپیکوکتومی با سوراخ کردن آبسه برای تخلیه و برداشتن بافت نکروزه).
اسپنسر، WG (1935). سلسوس د مدیسینا (جلد 2). کتاب ششم. 9. 5-10. I. صفحه 250-251. (این ترجمه ای از کار سلسوس با صفحات متناوب لاتین/انگلیسی است). https://archive.org/details/
نقل قول واقعی لاتین و ترجمه شده: « Quod si dolor eximi eum cogit, et piperis semen cortice liberatum, et eodem modo baca hederae coniecta in [id] foramen dentem findit, isque per testas excidet. Et plani piscis، quam pastinacam nostri، tygona Gaeci vovant، aculeus torretur، deinde conteritur resinaque excipitur، quae denti circumdata hunc solvit. ترجمه : اما اگر درد مجبور به برداشتن آن شود، یک دانه فلفل بدون پوسته یا یک توت پیچک بدون پوسته داخل حفره دندان گذاشته می شود که شکافته می شود و دندان تکه تکه می افتد. همچنین ستون فقرات دم ماهی تخت که ما آن را پاستیناکا می نامیم و یونانیان آن را تریگون (نیش اشعه) می نامند، برشته شده، کوبیده شده و در رزین گرفته می شود و وقتی در اطراف دندان قرار می گیرد، آن را شل می کند. (اشعه نیش حاوی آهک سریع یا اکسید کلسیم در استخوان دم است که ساختاری مشابه دندان با پالپ و ماده عاج مانند دارد).
سودهف، کارل (1926). Vom Alter des Gaumenobturators, Janus, 1924, 28, 451-54. نقل قول: Renner, Franz, Ein Newwohlgegruendet nützliches und haylsames Handtbüch lein و غیره Nürnberg, Gabriel Heyn, 1557, pp. 86-87.
تومز، جان (1841). در مورد ساخت و استفاده از فورسپس برای کشیدن دندان. روزنامه پزشکی لندن، جلد دوم: 424-430. (طراحی پنس آناتومیک برای استخراج).
تاورز، جوزف (1767). زندگی اسقف آیلمر: در. شرح حال بریتانیا، جلد سوم، آر گوادبی، لندن، ص. 237. (اسقف لندن یکی از دندان های خود را درآورد تا به ملکه الیزابت اول نشان دهد که کشیدن آن چندان دردناک نیست).
Tyler M Muffly ، Anthony P. Tizzano و Mark D Walters تاریخچه و تکامل بخیه ها در جراحی لگن. JR Soc Med. 1 مارس 2011; 104 (3): 107-112. doi: 10.1258/jrsm.2010.100243
والباوم، یوهان جولیوس. Wahrnehmungen von den Ursachen und Zufällen vieler schweren Geburten … Aus dem Französischen übersetzt, und mit neuen Handgriffen و Werkzeugen vermehret von D. Johann Julius Walbaum. جلد 1. 1758. منتشر شده به عنوان مکمل ترجمه اثر اصلی فرانسوی آندره لورت در سال 1747 Observations sur les cause et les incidents de plusieurs accouchements laborieux , – رساله در مورد تحویل های دشوار. https://archive.org/details/
واینبرگر، BW. شواهد بیشتر مبنی بر اینکه دندانپزشکی در مصر باستان، فنیقیه و یونان انجام می شده است. Bull Hist Med 1946, 20:2, 188-195. https://www.jstor.
Special thanks to:
History of Oral Surgery
تضمین اصالت و کیفیت بالا
پشتیبانی 24 ساعته در 7 روز هفته
مهلت تست و بازگشت عودت
ارسال به سراسر کشور
مسیر های ارتباطی
مقالات و اخبار جدید
© 2016-2024 کلیه مطالب متعلق به فروشگاه تجهیزات دندانپزشکی دنتی می باشد و هر گونه کپی برداری پیگرد قانونی دارد
"*"فیلدهای ضروری را نشان می دهد
